Oyun Havası

Son jarocho, ülkenin doğusunda ortaya çıkan geleneksel Meksika müziğinin en karakteristik türlerinden biridir. İspanyol, Afrika ve Kızılderili ritimleri bu türde iç içe geçmiştir. Son jarocho, canlı, dans enerjisi ve doğaçlama ruhuyla tanınır. Bu da onu halk bayramlarının ve sokak gösterilerinin vazgeçilmez bir parçası yapar. Dünya müzik sahnesinde etnik ve folklorik bir tür olarak yer alan son jarocho, Latin Amerika popüler müziğinin gelişiminde önemli bir etkiye sahiptir.

Müzikal olarak son harocho, yaylı enstrümanlar etrafında şekillenir ve bunların arasında merkezi bir yer tutan harana, beş çift telli küçük bir gitardır. Bu enstrüman, rekvint (genellikle mızrap ile çalınan yüksek bir eşlik enstrümanı) ve harocho harpı ile tamamlanır; harocho harpı derinliği ve ritmik temeli sağlar, zapateado ise ahşap bir platformda ayaklarla ritmik bir şekilde vurulur ve sadece dans değil, aynı zamanda perküsyon görevi de görür. Vokal genellikle doğaçlama niteliğindedir ve sözler şiirsel, mizahi veya hicivsel olup şiirsel “desim” şeklinde icra edilir.

Son haroço'nun kökenleri, Veracruz'un Yeni İspanya'nın başlıca limanlarından biri olduğu 17. ve 18. yüzyıllara kadar uzanır. Burası, Avrupa, Afrika ve Amerika arasındaki ticaret yollarının geçtiği bir noktaydı. Afrikalı köleler ritmik yapıları ve perküsyon unsurlarını, İspanyol sömürgeciler ise armoni ve dörtlük şarkıların formunu getirdi. Yerel halklar da kendi melodik özelliklerini ve şiirsel geleneklerini ekledi. Yüzyılın sonuna doğru, son jarocho, belirgin bir bölgesel renk ile bağımsız bir tür haline geldi ve tüm doğu Meksika'ya yayıldı. XX. yüzyılın ortalarında, radyo yayınları ve ilk ensemble kayıtları sayesinde, Meksika kimliğinin bir sembolü olarak algılanmaya başladı.

Zamanla bu tür sadece Meksika'da değil, sınırları dışında da tanınmaya başladı. Uluslararası medya ve etnomüzikoloji araştırmaları, son harojo'yu 21. yüzyılda da güncelliğini koruyan sürdürülebilir bir halk geleneği örneği olarak ele almaktadır. Bugün son harojo sadece bir tür olarak değil, nesilleri ve bölgeleri birleştiren kültürel bir olgu olarak algılanmaktadır.