Cantando Sem Voz

Yolda yazılmış bir mektup gibi geliyor - dizlerin üzerinde, duraklar ve anılar arasında. Biraz buruşuk, biraz geç kalmış. Ama çok dürüst. Burada her şey çatlamış ve parçalanmış gibi görünüyor, ama insan yine de yürüyor - sokaklarda, anılarında, daireler çizerek. Neredeyse ses çıkarmadan şarkı söylüyor, çünkü kalbi çoktan şarkı söylemiş. Ve geriye kalan tek şey umut. “Belki” ile “muhtemelen” arasında bir yerde yaşayan umut. Burada melankoli histerik değil, sadece sessiz bir “talvez”in tekrarı. Çünkü bazı duygular burada ve şimdi değil, başka bir hayatta, başka bir dünyada, başka bir yolda... tekrar karşılaşırsak diye.