Crackeando Antares

Ritimlerle büyüyen ve prensiplere göre hayatta kalan birinin günlüğüne benziyor. Biraz yorgun, biraz kızgın ama son derece dürüst. Bu aşkla ilgili değil ve kesinlikle tanınmayla da ilgili değil - arkanızda artık pathos değil deneyim olduğunda, "gerçekten ben não ligo'yum" ile ilgili.

Şarkı, suçladıkları, kınadıkları, tahminlerde bulundukları ama içeride bir sessizliğin olduğu o durumu anımsatıyor. Çünkü artık açıklamaya gerek yok. Ne yabancılar ne de bizim. Önemli olan her şey zaten yapılmış veya yaşanmıştı. Geriye kalan tek şey gerçekler, saldırgan derecede kesin çizgiler ve başkasının pisliğine bulaşmamak, kendi pisliğini silmek arzusu.

Ve eğer birisi bunun sadece "dis" olduğunu düşünüyorsa, o zaman dinlemeye değer - bazen gerçek, dramadan daha yüksek sesle duyulur. Özellikle otomatik ayarlamanın arka planında.