Boom!

Dumanla kaplı gerçeklik, hapların endişeyle karıştığı, telefonların cevaplanmadığı bir gerçeklik. Kelimeler sanki hızla koşuyor, birbirlerine çarpıyor ve yorgunluğun betonuna dağılıyor.

İçinde bir salıncak var: bir yandan her gün sesini duymak istediğini itiraf etmek, diğer yandan sert bir “üzgünüm, telefonu açmayacağım” demek. Her şey “hadi hadi” modunda dönüyor, ama kendi bulanık kafam bir adım ileri atmamı engelliyor. Müzik sanki içsel bir sohbet gibi çalıyor, emoji yerine haplar ve uykusuz geceler var.