SE LO JURO MOR

“Seviyorum” ile “bırak beni” arasında, garip bir bırakma sanatı yaşıyor.

İlk başta kalp cam parçalarına ayrılmış gibi görünüyor, sonra fark ediliyor ki, acıma yerine ritmi içine doldurursan yaşayabilir, hatta dans edebilirsin.

Burada aşk, açık barlı bir parti gibidir: hafızanı kaybedene kadar içersin, hesabı sonra getirirler. Ama bir de bonus vardır: sonunda, hayatında kimin sadece misafir, kimin ev sahibi olduğu netleşir.

Ve evet, acı inatla yokmuş gibi davranıyor. Her dans pisti bilir ki: bas sesleri ne kadar yüksekse, yanındaki boşluk o kadar belirgin olur.