Дым

Duman, sanki tavanı gereksiz düşüncelerden saklamak istercesine, tembel bulutlar halinde yükseliyor. Akşam yine “ölü” geçiyor, ama bunun da kendi terapisi var - kendine bir mola vermek, biraz yaramazlık yapmak ve gergin konuşmalar yerine dürüst bir sessizlik. Burada pişmanlıklar, “yanlış” yaşamaya alışkanlık ve daha iyi olma arzusu - hepsi kül tablasındaki kül gibi karışmış. Ama bu buruşuk, duvarlarında plaklar asılı olan tek odalı dairede, dumandan daha önemli bir şey yankılanıyor: düşüşlerin hatırası, annenin gözyaşları ve yeniden ayağa kalkmak için sessiz bir azim. Sigara dumanına sarılmış bir itiraf ortaya çıkıyor, burada hatalar bile bir hüküm gibi değil, nefes almaya devam etmenin bir yolu gibi geliyor.