Doll

Başkasının elindeki oyuncak gibi - parlak, ama içinde çatlaklar var. Burada hassasiyet sertlikle iç içe geçiyor ve güven neredeyse bir meydan okuma gibi geliyor: al her şeyi, kır, daha sert bastır. Bunda hem oyun hem de tehlikeli bir güzellik var - sanki biri sonucu önceden belli olduğunu bilerek gönüllü olarak kendini riske atıyor. Ve gerilim zirveye ulaştığında, aniden kuru bir “mesaj bırakın” sesi duyulur - sanki gerçeklik göz kırparak hatırlatır: drama dramadır, ama hayat her zaman telesekreteri açar.