ДОЖДЬ ДЛЯ НАС

Duvarlar kaybolduğunda ve gökyüzü aniden aysız bir sessizliğe büründüğünde, geriye sadece garip bir durum kalır: kör olmak ama yine de görmek, sağır olmak ama yine de duymak. Burada sessizlik kelimelerden daha yüksek sesle yankılanır ve boş daire, elle dokunulamayacak şeylerle dolu gibi görünür. Yağmur, içsel kaosa eşlik eden bir ritim gibi vurur, yıldızlar kapalı gözlerin arasından parlar ve bu karanlıkta bir ışık doğar - açıklamak için fazla kişisel, ama ayakta kalmak için yeterince parlak.