Дзвони

Gece sirenleri eski bir kaset çaların bantları gibi uzayıp gidiyor - yavaşça, boğuk bir şekilde, ve içlerinde artık boş bir odadan başka kimseye ait olmayan bir nabız duyuluyor. Telefon, anlamsız bir protesto gibi pencereden dışarı uçar, ama parçaları bile kafamda takılıp kalan ve tekrar tekrar yankılanan o ses kaydını yok edemez.

Ses bir koleksiyon haline gelir - hafızaya sığan ve yavaşça rüyaları silip süpüren kaydedilmiş bir melodi. Yabancı kucaklamaların kahkahaları ile tanıdık sıcaklıkta boğulma arzusu arasında garip, sızlayan bir dürüstlük ortaya çıkar: istediğin kişinin yanında olabilirsin, ama tek bir “arama”yı seçebilirsin - eski, gergin bir tel gibi, her an çatlayabilir.

Sessizlik, tartışmanın ardından gelen gece gibi ağırdır: güneş ışığından gücünü kaybetmez, ama korkuları alışılmış döngülere mükemmel bir şekilde çeker. Ve bu neredeyse gündelik melankolide, yağmurlu bir günü beklemek, dışardaki havanın en azından bir damlasının içimizdeki kötü havayı haklı çıkarması gibi, ironik bir lüks vardır. Sonuçta, duygu sadece bir dizi sinyaldir, ama nedense bazen gece yarısı gelen bir telefon, her şeyin yeniden gerçek olmasını sağlamak için yeterlidir.