Небо

Hayat, adımları bozan bir ritimle atıyor - bazen vals, bazen maraton, bazen de sıcaklığın hatıralarını bile karla kaplayan boş bir kış. Sanki biri sesi aniden kapatmış, sadece alışılmış hareketlerin yankısı kalmış gibi. Yine de içimizde garip bir müzik çalıyor: veda, buluşmanın kendisinden daha uzun sürüyor.

Sözlerde ayrılmanın acısı var, ama trajedi yok. Daha çok, geri dönüşün olmadığını anlayan birinin hafif bir kadercilik var, ne kadar kalmak istesen de. Ve bunda paradoksal bir özgürlük var: kaybederek, aniden gökyüzünün bir tavan değil, alışkanlık olduğunu fark ediyorsun, ona da bağlanabilirsin.