Театр

Hayat, kulislerin tek ev olduğu ve sahnenin çok büyük ve soğuk bir yer olduğu bir tiyatroya dönüşüyor. Maskeler o kadar sıkı takılmış ki, kendi yüzünü hatırlamak bile zorlaşıyor ve alkışlar sanki sesi sonsuza kadar kapatmış gibi. Burada övgüler bile, kimsenin öğretmediği, ama herkesin söylemek zorunda olduğu sahte replikler gibi geliyor.

Yine de bu dramada hassas bir şey var: roller karıştırılmış ve olay örgüsü gözlerimizin önünde parçalanıyor olsa bile, başkalarının yaralarını iyileştirme sözü. Ara, sigara ve yorgunluk kokuyor, ama bunda da bir gerçeklik var. Alkış yok, fanfar yok - sadece salonun sessizliği ve karanlıkta, ataların uzun zamandır ön sıralarda oturduğu yerde, zar zor duyulan bir “affet” sesi var.