Zweifelturm

Hayaller o kadar gürültülü bir şekilde yıkılır ki, insan kendini daha küçük, daha anlamsız hisseder, soğuk rüzgarda uçan bir kül parçası gibi. Ama içimizde, tüm bu isin altında, yine de bir ışık yanmaya devam eder. Bu ışık, bir çocuğun kırgınlığı kadar inatçı ve bir öpücük kadar sıcaktır; bu öpücükten sonra hayatın daha kolay mı yoksa daha zor mu olacağını bilemezsiniz.

Bunda garip bir şekilde teselli edici bir şey var: hayat bıçak gibi vuruyor, “kalk ve tacını düzelt” tavsiyesi alay gibi geliyor, yine de güç ortaya çıkıyor. Bu güç öfkede, hayal kırıklığında, dişlerin arasından çıkan kahkahada. Ve en dibe vurduğunda bile, kömürlerin çıtırtısı hala duyuluyor ve “Alev olacak. Biraz daha bekleyelim” diye vaat ediyor.

Ve şüpheler sonsuz bir deniz gibi uzayıp gitsin, tek bir düşünce destek oluyor: Herkes etrafta uzun zamandır sadece küller kaldığına emin olsa bile, yanmak mümkün.