zuhause - Luca Version

Sanki biri tüyleri parça parça yapıştırıyormuş gibi: önce biri, sonra diğeri, ve artık düşmek o kadar da acı verici değil. Şüpheler yumuşak duraklara dönüşüyor: kendine karşı kazanılan bir zafer değil, kanatların dikkatli bir şekilde onarılması. Ev, bir adres değil, düşerken yakalayan o eldir ve bu sadelikte, uzun açıklamalardan daha fazla rahatlatan, neredeyse çocukça bir gerçek vardır.

Bunda sıcak bir ironi de var: yetişkinlik kayıpları ve kazançları hesaplamayı bilir, ama burada her şey basit bir “yapıştırıcı”ya indirgenir. Kaybedilebilir - ve bu korkulacak bir şey değildir; düşülebilir - ve yerde yalnız kalınmaz. Sözler, evin bazen küçük şeylerde yaşadığını hatırlatır: hataları affetmede, birlikte düşmeye hazır olmada ve yabancı bir elin güvenli bir limana dönüşmesini sağlayan o “Du, du...”da.