Hoxe, mañá e sempre

Şarkı, yalnız başına söylenen bir dua gibi geliyor. İçinde histerik bir ton yok, ama hafızanın tek ölümsüzlük biçimi olduğuna dair ısrarcı bir fısıltı var. Sanki torunların, beden gittiğinde yakacakları bir mum gibi, ses göğüste yankı olarak kalacak.

Tekrarlanan “solita estoy yo” sanki bir büyü gibi sallıyor - ve boşluktan korkutucu gibi, ama aynı zamanda sakin: her şey zaten yapıldı, her şey zaten yeterli. Ruh acıma istemiyor, sadece dikkat istiyor - izine, ışığına.

Sonuçta bu, ölümle ilgili bile değil, kaçınılmazlığı kabullenmenin yumuşak bir yolu. Sanki biri önceden bir talimat bırakmış gibi: lütfen bir mum yakmayı ve iyi şeyler düşünmeyi unutmayın. Geri kalan her şey artık önemli değil.