Revolá

Şarkı akışı, içinde kederler her ihtimale karşı biriktirilir - cebindeki yedek anahtarlar gibi. Ses, evden çıkmadan önce talihsizlikleri sayar gibi ve aynı zamanda fısıldar: “mutluluk, doğduğun yerde yaşamaktır”. Kaderle hafif bir alay, sıcaklıkla yan yana: çiçekler sulanmazsa ölür, ama bu yine de üzülmek için bir neden değildir - sadece pazar günü şehre çıkıp başkentlerine dönen insanları izlemek için bir neden daha.

Görüntüler nehir gibi akıyor: Gwadiana'ya düşen yeşil çiçekler, Madrid gibi ses çıkaran bir yüz, yaz akşamındaki ay - bunların hepsi kartpostal manzaraları değil, rotadaki canlı işaretler. Sessizlik, “her ihtimale karşı” erzak kutusu gibi saklanır ve zamanla ilgili soruya yanıt olarak keskin bir gülümseme ve biraz zehirli alaycılık gelir. Bahar, etrafta hayal kırıklıklarının yankıları ve kuru toprak olsa bile, bir buluşma vaat ediyor.