TOTO DE LOCA

Derisi, gece barının koridorunda kadife bir pelerin gibi hışırdamaktadır - küstahça, beklenmedik ve hafif bir koketlikle. Kelimeler, nezaketin sınırlarını biraz aşan şakalar gibi zıplıyor: arzu burada çekinerek kapıyı çalmıyor, şarkıdaki ses ve gülümsemeyle çalıyor. Tekrarlanan nakarat, neredeyse fısıldayan bir emir haline geliyor, bu emirden ya gülümseyerek uzaklaşmak ya da aynı ritimle cevap vermek istiyor insan.

Ses esnek ve doğrudan, gereksiz nezaketsizlik yok; sanki istediğini elde etmeye alışkın ve bunu sanatsal bir şekilde sunmayı bilen biriyle konuşmak gibi. Bu küstah özgüvende sıcaklık gizlidir: saldırganlıktan çok, kuralları basit bir oyun - kendin olmak, yüksek sesle ve coşkuyla. Sonuçta, her şeyi küfürlü bir şekilde söyleyebilmenin ve bunun neredeyse ev gibi hissettirmesinin verdiği hafif bir yaramazlık ve özgürlük hissi kalır.