Peregrino

Şarkı sanki yolun tozu ve dağlardan esen sıcak rüzgârın kokusunu taşıyor. Çıplak ayakla yürüyen bir yolcunun adımları duyuluyor - ya bir bilge ya da bir ahmak, kendisiyle savaşmaktan yorulmuş ve sonunda şunu kabul etmeye karar vermiş: en kötü düşman her zaman aynadaki yansımadır. Ama affetme de aynı yansımada, sadece biraz daha yumuşak, kavurucu güneşin altındaki zeytin gölgesi gibi.

Müzik, fırtınalı bir nehrin akıntısı gibi sallıyor, bazen sarıyor, bazen nefesini kesiyor. Bu melodik büyülerde, yuvadan uçup gitme, baş dönmesi yaşama, ama aynı zamanda dağın en yüksek kulübesinde saklanma, sadece nefes alıp sessiz kalma arzusu var.

Bu, dünyaya önemini kanıtlamak için çok uzun süre uğraşan, ama sonra şunu anlayanlar için garip bir dua gibi geliyor: toprağın oğlu olmak ve içimizdeki ilkel “ben” ile barışmak çok daha dürüst ve huzurlu.