DISIMULA

Gece yine suç ortağı rolünü oynuyor: ışıklar loş, havada baharatlı duman kokusu var ve bakışlar, hiçbir şey olmamış gibi davranmak için fazla doğrudan. O var, o var, “disimula” kelimesiyle örtbas edilebilecek o gerginlik var, ama sonuçta nefes alıp verme ve ellerin titremesi yine de ele veriyor.

Ritim, sanki kalp basla senkronize olmuş gibi sallanıyor ve artık anlaşılmaz, bu müzik mi yaklaştırıyor yoksa adrenalin mi kendi ritmini yaratıyor. Burada yarın hakkında, “ya öğrenirlerse” veya “sonra ne olacak” hakkında konuşulmuyor. Tüm felsefe tek bir basit kurala sığar: şimdi - doğru demektir.

Ve vaatler duman gibi hızla yok olsa da, o his kalır: sanki dış dünya kapanmış ve ikisi kendi dünyalarını kurmuşlar - gürültülü, cüretkar, hafif bir yasaklama havası var, ama bu sadece tadı daha da artırıyor.