Llevadme a mi Extremadura

Şarkı, kır çiçekleri ve eski güzel hüzün kokuyor: vatanına, Extremadura'ya götürülmesini ve rüzgarda savrulup hasat için gübre olması için bırakılmasını istiyor. Bu dizelerde kloroform kokusu ve toprağın şefkatli sertliği hissediliyor: kaba ama erkeksi bir güvenilirlik - soğuk anıların eşiğine koymaktan utanmayacağınız saman battaniyesi gibi.

Her şey bir döngüyle iç içe geçmiştir - ayrılık, anıların canlanması ve her başakta yeniden doğuş. Göçmen özlemi, neredeyse büyülü bir ölümsüzlük vaadine dönüşür: ölmek - ve hemen her filizde geri dönmek. Bu dramatik bir monolog değil, toza, biberiye kokusuna ve toprağı yeniden besleyecek şeye dönüşmek için nazik bir talimattır.

Hafif ironik ve ev sıcaklığında: rüzgarda dağılmaya hazır gibi, ama aynı zamanda gururlu - hasadın bir parçası olmak, bir zamanlar boş kalan o yolların ve yolların bir parçası olmak. Müzik sanki eski köyü kucaklıyor, parmaklarının arasından geçmişi eliyor ve diyor ki: yer, bekleyen şeydir, ama kalbin nereye gidersen git, yine de eve giden yolu gösterecektir.