Школа не нужна

Nabız, sanki okul koridoru gece kulübüne dönüşmüş gibi: paupaupaupau, çığlık, el fenerleri ve omuz üzerinden atmak için uygun olan yabancı kurallar. Burada ideoloji yırtık kot pantolonlarda - endişe verici duvarlara nefret, mezuniyetlere ve ofislere küçümseme, ders sırasında ucuz şarap ve sigara kokan övünme. Her şey yüksek sesli, küstah ve biraz komik - sanki korkusuzluk bir geceliğine kiralanmış gibi.

Bu cesaretin içinde teatral bir melankoli gizleniyor: kan, süreler ve “yetişkin olmayacak” sözleri bir plan gibi değil, şov için kasvetli bir dekor gibi geliyor. Kahkahalar patlıyor, fotoğraflar uçuyor, anlam parçalanıyor - ve gençlerin kendini yok etme şiiriyle parıldayan bir öfke ortaya çıkıyor, bu şiirde finale doğru ilerlemekten çok patos var.