PROVENZA

“Tamam, çıkıyorum, bekle” diye bitebilecek bir yazışma gibi geliyor. Biraz küstah, biraz tembel, biraz kışkırtıcı - ve hepsi de sanki gece sokakları, tatlı duman kokusu ve sonsuz “ne yanlış gidebilir ki?” ritmine uygun. Her kelimede bir oyun hissediliyor: ciddi gibi görünüyor, ama aslında herkes biliyor ki yarın bu, sabahın erken saatlerinde arkadaşlar için sadece bir başka hikaye olacak.

Buradaki müzik, romlu gazoz gibi - hafif, ama karakterli. Bu müzik eşliğinde, en önemli kararın “kimin kolonisini alacağı” ve “sonraki parçanın hangisi olacağı” olduğu zamanlara geri dönmek istersiniz. Ve sonra her şey kendiliğinden gelişir: reggaeton, birkaç bakış, birkaç tesadüfi itiraf, ve eski kıvılcımların geri dönüş yolunu çok iyi hatırladıkları artık açıktır.