Soda Stream

Beton avluların yankılı yankıları ve neon parlamaları, sanki şehir kendi kendine ritme göre okuyormuş gibi kelimelere yansıyor. Bu seste kanıt gerektirmeyen bir güven var. Burada sahne hayali kurulmaz, sahneye gece havasına duman üflerkenki rahatlıkla çıkılır. Her satır stüdyonun ter kokusunu ve dünyanın onu kabul etmek zorunda olmadığını, dinlemek zorunda olduğunu zaten anlayan birinin hafif küstahlığını taşıyor. Bu bir meydan okuma değil, gürültünün üzerinde, kendi ritminde, etiketin kendi, kuralların kendi olduğu ve her "hayır"un her "evet"ten daha yüksek sesle duyulduğu doğal bir durum.