Per Te Per Sempre

Melankolik bir yol manzarası: farlar ön camda dağılıyor, gece soğukla çıtır çıtır, sözler ise boşlukta canlı bir şey yakalamaya çalışır gibi geliyor. Burada trajedi yok, sadece yorgun bir farkındalık var - duygular tükenmiş, ilişkiler bir meta gibi olmuş, ama kalp yine de boşuna çarpmadığının teyidini arıyor.

Müzik, aşk ve protesto arasında nazikçe sallanıyor, sanki soruyor gibi: geriye ne kalacak - anılar, acı ya da sadece bir şarkı? Şarkıda “sonsuza kadar” gibi yüksek sesli vaatler yok, sadece dürüst bir bakış var: “gerçekten ne istediğini söyle” diye, geç olmadan ve biz bir bardak koladaki buz gibi dağılmadan önce.