Speak To Me

Sanki inatla sessiz kalan sessizlikle konuşuyormuşsun gibi, ama sen kapalı kapıyı vurmaya devam ediyorsun. Önce yumuşakça, neredeyse fısıldayarak - “konuş benimle”. Sonra daha yüksek sesle, daha ısrarla, neredeyse çaresizlikle. Ve cevap olarak - sadece kafandaki gürültü ve kendi düşüncelerinden yorgunluk.

Buradaki müzik, içsel bir diyaloğu andırıyor, bir yarısı kaostan yorgun, diğer yarısı ise arka plan gürültüsünden daha net bir sinyal bulmak için çaresizce arayışta. Ve bir anda bu parlak umut beliriyor: tüm bunlar geçici, her şey yenilenecek, her şey daha net hale gelecek. Ama şimdilik - sadece boşluk yerine canlı bir kelime duymak istiyorum.

Sonuçta hem dua, hem itiraf, hem de yardım çığlığı oluyor. En basit şeyi istemek, imkansızı talep etmek anlamına gelen o nadir karışım.