Şașkın

İlk saniyelerden itibaren her şey, dünyaların kesiştiği noktada garip bir parti gibi geliyor: ya folklorik bir tören ya da arkadaşların mutfağında yapılan bir deney, birisi tef bulmuş, diğeri synthesizer, üçüncüsü ise sadece ritme göre gülüyor. Kahkahalar, bağırışlar ve müzik, sanki şarkının kendisi ciddi bir dua mı yoksa neşeli bir parodi mi olacağına karar veremiyormuş gibi iç içe geçiyor.

Bu kaosun kendine özgü bir güzelliği var - sanki eski bir avlu, çocuklar çıplak ayakla koşuyor, yetişkinler masada gürültü yapıyor ve komşu aniden akordeonuyla melodisini çalıyor. Sonuçta ortaya canlı bir karışım çıkıyor: biraz vahşi, biraz absürt, ama o kadar canlı ki, müziğin bayram havası yaratmak için “doğru” olması gerekmediğine inanmaya başlıyorsunuz.