Can Emanet

Ses, gece alarmı gibi: yorgun, ama dramatik - sanki alıştığımız dünya tek bir kıvılcımla yanıp kül olacakmış gibi. Sözler yarım kalmış umutları paramparça ediyor - “dünya geçici”, “gemileri yakmak” ve “şişelerde boğulmak” bir şikayet gibi değil, elinde bir kadehle alınan kurnaz bir karar gibi geliyor. Burada sitem ve boyun eğme, sıcak bir acı içinde karışıyor: her şey geçici, her şey nefes verirken, ve bu garip bir rahatlama getiriyor.

Görüntülerde - adresi olmayan bir gece serserisinin portresi: fotoğraf yanında, düşünceler denizi, içerdeki ateş, ya ısıtacak ya da yakıp kül edecek. İroni, felakete hazır olmanın neredeyse rahat bir alışkanlığa dönüşmesidir - her şeyi baştan başlatabileceğini bilmek rahatlatıcıdır, ilk başta birkaç köprüyü yakmak zorunda kalsan bile.