Better Man

Karanlık bir salonda sıcak bir projektör gibi parlak bir duygu: aydınlatır, ısıtır ve hafifçe utandırır. Burada söz konusu olan yıkıcı bir tutku değil, sessiz, inatçı bir güçtür - başkasının inancı, içimizde hala şüpheler ve yanlış adımlar olsa bile, dünden daha iyi olmaya ittiğinde.

Sözler hem itiraf hem de söz gibi geliyor: “Yeterli değilim, ama çabalıyorum.” Bunda komik derecede insani bir şey var - başkalarını hayranlıkla izlemek kıskançlık değil, yakıt haline geldiğinde. Ve ritim yumuşakça sallanırken, içimizde o en nadir arzu büyüyor - birisinin sana inandığı ışığa layık olmak.