Like It

Sanki iki paralel dünya tek bir parçada çarpışmış gibi: biri parlak, hızlı, siyah bimmeler, nakit yığınları ve kaygan bir cesaretle; diğeri sessiz, neredeyse acı verici, bitler arasında “mükemmel” ve uzun zamandır kaybolmuş bir şeye duyulan nostalji geçiyor. Kafiyeler ve argo bir maske gibi çalışıyor, ama onun altında neon yorgunluğu ve uykulu melankoli var.

Sanki kulüp gecesi, ritimlerdeki kişisel bir günlüğe dönüşmüş gibi geliyor: gösteriş ve çöküş, şakalar ve PTSD karışmış, satır aralarında ise bunun bir rüya mı yoksa gerçek mi olduğunu anlamaya çalışıyor. Ve bu karışımdan garip bir sıcaklık geliyor: bu kadar dürüst bir kaos, ancak hala hissedebilen birinde olabilir.