McGregor

Kaba sözler asfalt kokuyor, yabancı yumruklar ve kendi yaralar hayatın tek okulu olduğu yerlerde. Her vuruşta sokakları, garajları ve “sokakların” kim olduğunu belirlediği zamanları duyuyorsun. Dünün kavgaları efsaneye dönüşürken, bugünün hikayeleri yeni bir vitrin haline geliyor ve bunların arasında, köklerine karşı o uzlaşmaz sadakat gizleniyor.

Müzik, ironik bir paradoks barındırıyor: etrafında artık pembe saçlar ve parlak plak şirketleri olsa da, mahalle sonsuza kadar kanında kalacak. Sanki geçmiş ve şimdiki zaman neşeyle tartışıyor ve ses sadece ateşe körükle gidiyor - kaba, inatçı ve dürüst, neon lambanın çatırtısı altında merdiven boşluğunda yapılan bir konuşma gibi.