CUANDO LAS TRAJE AQUI

Bazen hayat, hiç gelmeyen otobüsü sonsuza dek beklemek gibidir. Oturursun, endişelenirsin, artık gelmeyecekmiş gibi gelir. Ve sonra birdenbire, işte o, uzun zamandır beklenen otobüs. Ve kalbin panikle değil, rahatlamayla atıyor. Onca yıl, onca gözyaşı, onca “ya boşuna olursa” düşüncesi... Ve hepsi, şimdi küçük ve önemli birinin gülümsemesini ve ilk adımlarını atmasını izlemek için.

Burada gösteriş yok, sadece şefkat var. Sanki tüm geçmiş fırtınalar, şimdi nefes alıp “evet, bekledik” diyebilmek için gerekliymiş gibi. Ve artık başka hiçbir güç gerekmiyor, sadece en sıradan olanı: sevmek ve korumak.