GOD_i

Her satır, aynanın önünde kendinle yaptığın bir konuşma gibi geliyor - dürüst, inatçı ve biraz da küstah. Burada tesadüf diye bir şey yok: her şey mücadelenin, düşüşlerin ve yeniden toplanan güçlerin sonucu. Sahnenin parıltısı ve kalabalığın gürültüsü şüphelerin gölgesiyle karışıyor, ama tam da bu karışım ilerlemeyi gerçek kılıyor.

Müzik, acı ve sevincin omuz omuza koştuğu, duaların gökyüzüne değil, kendine yönelik olduğu bir yarışı andırıyor. Burada inanç, başkalarının vaatleri değil, kendi ritmini koruyabilme ve spot ışıklarının parıltısında kaybolmamayı başarabilme becerisidir. Sonuçta, yüzlerce kez yıkılmış olsa bile kendi dünyasını yeniden inşa edenlere adanmış bir marş ortaya çıkıyor.