366日

Bu melodide aşk, kırılgan bir porselen gibidir: çatlaklar görünür, ama parmaklar yine de ona uzanır, sırf bırakmamak için. Kelimeler, cevapsız mektuplar gibi müziğin içinde boğulur, anılar ise baş döndüren kokulara dönüşür. Bu melodide gürültülü sahneler yok, sadece ayrılıktan sonra gelen sessizlik, çoktan gitmiş olanlara karşı garip bir şefkat ve hafif bir özeleştiri var: kalbin acı öğretmesi, sevinç değil, böyle mi olmalı? Yine de, sanki onlarda tek nefes varmış gibi, parçalara tutunmak istiyorum.