HANABI

Bazen dünya kurumuş gibi gelir - her şey aynı, tatsız, sanki lezzetini kaybetmiş gibi. Ama yanına biri geldiğinde, birdenbire en soluk renkler bile parlamaya başlar. Sanki bir dokunuş yorgunluğu silip süpürebilir, bir bakış sıradanlığı bayrama dönüştürebilirmiş gibi.

Şarkı, beklenmedik bir şekilde güce dönüşen zayıflığın itirafı gibi geliyor. İçsel şüpheler, kendine karşı sevgisizlik, endişeyi kelimelerin arkasına saklama çabaları - tüm bunlar ortaya çıkıyor ve paradoksal olarak rahatlama getiriyor. Burada her “bir kez daha” umutsuzluktan değil, parlak bir anı tekrar tekrar yaşamak, ona inatla tutunmak, o bir dayanak haline gelene kadar yaşamak arzusundan bahsediyor. Ve muhtemelen dünyaya minnettarlık da böyle doğar - basit bir karşılaşma mucizesinde, bu da önümüzdeki yolu daha az korkutucu hale getirir.