花火

Uyku ile uyanıklık arasındaki sınırda, dünya sanki nefesini tutmuş gibi hissedilen anlar vardır. Kafamda hala yabancı seslerin yankıları, geçmiş vaatler ve doğası gereği kaçıp giden şeyi tutmaya yönelik saçma girişimler dolaşıyor. Yaz ışıkları gökyüzünde patlamak için acele etmez, ama içimizde yüzlerce kendi havai fişeklerimiz patlar - kahkahalardan sessiz gözyaşlarına kadar, ki nedense sıcak bir gecede her zaman yerinde görünürler.

Müzik kumun kokusunu, elma kabuğunun çıtırtısını ve rastgele esen rüzgârın serinliğini solur. Nostaljinin ince bir ipi üzerinde tutar, yıldızların altında bir yere asar ve tüm bu dokunaklı duygusal beceriksizliği yukarıdan izlemeye izin verir. Ve anılar çocukların kum tepeleri gibi yıkılsa da, onlardan kurtulamayacağınız kadar parlak kıvılcımlar kalır.