第ゼロ感

Burada müzik, kumlu bir hayalet şehirde gün batımında oynanan bir basketbol maçına benziyor. Top bir kuyruklu yıldız gibi uçuyor, kum ayakların altında patlıyor, vaatler ve hayaller ise bir avuç kuru kum gibi parmakların arasından kayıp gidiyor. Her şey sınırda: son hamleler, son atışlar, gece sahayı yutmadan önce potaya girmenin son şansı.

Her satır bir büyü, bir yorumcu repliği, bir içsel çığlık: yol hala devam ediyor, her ne kadar artık belli olsa da: işte, final turu. Ve bu sıcak kargaşada kafiyeler dribbling ile iç içe geçiyor ve “swish” kelimesi zaferin müziği gibi geliyor - hafif, keskin, yakıcı güzellikte.