I'm a mess

Şarkı, omuzları düşmüş halde gri şehirde yürüyen, ama yine de pes etmemek için her ihtimale karşı yumruğunu cebinde tutan birinin iç monologu gibi geliyor. Sözler düzensiz bir şekilde dökülüyor, sanki ses hala gürültü ve başkaları tarafından dayatılan kurallar arasında yolunu arıyormuş gibi. Sessiz kalmak istediği yerde, aniden sessiz bir inat ortaya çıkıyor: pes etmemek, yok olmamak, kalabalığın içinde bir gölge daha olmamak.

Bu, “başaramamak”ın “başarmak”tan daha alışılmış olduğu günler için bir müzik. Ama her satırda küçük bir umut belirir - sisin içinde bir fenerin ışığına tutunan ve “henüz gitme zamanı değil” diye fısıldayan umut. Ve bu yüzden şarkı, tüm kasvetine rağmen, garip bir sıcaklık hissi verir: sanki en kayıp sessizlik bile yeni bir sese dönüşebilirmiş gibi.