Сжигая дотла

Her satır, sanki ateş kelimenin tam anlamıyla havayı kesiyormuş gibi geliyor. Burada aşk, hassasiyetle değil, doğaüstü bir güçle ilgili: kıvılcımdan alev alan ve kontrol edilemeyen bir ateş. Her şey çok fazla - çok parlak, çok yakın, çok açgözlü. Ama bu aşırılıkta asıl cazibe yatıyor: tam da bu, geceyi çılgınlığa, ikisini de yangının suç ortaklarına dönüştürüyor.

Metinde, roman gibi davranmayan, ama yine de tutkuyu aşan en samimi bedensellik var. Bu, duman, içilmemiş viski, çıplak sırtlar ve herhangi bir şömineden daha fazla ısıtan fısıltıların karışımıdır. Ve şafak söktüğünde bile, ateşe yağ dökmek istersiniz - çünkü “ateş bize yetmiyor” daha çok bir yemin gibi, bir şikayet gibi değil.