Восьмий колір

Kelimeler, su üzerine yayılan suluboya gibi yayılıyor - parlak, yarı saydam, cüretkar bir samimiyetle. Onlarda, gökkuşağının göklerin kişisel işareti gibi göründüğü çocukça bir coşku var. Ve aynı zamanda, hayallere dokunmak için hayatlarını feda etmeye hazır yetişkinlerin kararlılığı.

Metaforlar birbirini takip ediyor: su, teller, güneş ışınları, gökyüzünün öpücükleri. Her şey sanki dünya birdenbire bir palete dönüşmüş, ve duygu da resmi tamamlamak için her zaman eksik olan o sekizinci renge dönüşmüş gibi geliyor.

Bunda hafif bir delilik var, ama mümkün olan en parlak delilik. Sanki bulutları yoldan çekip, ışığı avuçlarında tutabilir, gökyüzünü engelsiz öpebilirsin gibi. Ve tüm bu sonsuz şiirselilik, basit ve neredeyse fısıltı gibi bir kelimeye indirgeniyor: “izin ver”.