I Want Things to Be Beautiful

Bu, çok uzun süre gri duvarlara bakmış ve birdenbire güzelliğin aslında var olduğunu hatırlamış bir insanın itirafı gibi geliyor. Ancak bu anı, okul tahtasındaki tebeşir gibi silinmiş. Dünyanın sadece kasvetli ve parçalanmış olamayacağına yeniden inanmayı öğrenmek gerekiyor mu?

Sözlerde çok yorgunluk var, ama daha da fazlası sessiz bir inatçılık. Sanki içimizde bir pazarlık var: tüm bu değişiklikleri atlatacak mı, yoksa ilk rüzgarda parçalanacak mı? Ve aynı zamanda satır aralarında acıya, soğuk sokaklara ve yolumuzdaki “boş bedenlere” garip bir alışkanlık hissediliyor. O kadar alışılmış ki, artık neredeyse hiç dokunmuyor.

Ama bunun üstünde ana nakarat yankılanıyor: güzellik arzusu. Neredeyse çocuksu, biraz umutsuz, ama bu yüzden canlı. Ve tam da bu, parçayı umutsuz değil, daha çok uzun uykusuz bir gecenin ardından gelen ilk sabaha benzetiyor: hala karanlık, ama ileride bir yerlerde ışık görünmeye başlıyor.