Hate Me

Aşk çatırdayarak parçalanırken, tam da böyle ses çıkarır - yüksek sesle, yürek parçalayıcı bir şekilde, sanki duvarların her şeyi duyduğu boş bir dairede tartışma gibi. Sözler ok gibi uçar: “Nefret mi ediyorsun? Öyleyse daha yüksek sesle söyle.” Ve bunu ne kadar çok tekrarlarsan, bunun arkasında öfke değil, geri getiremeyeceğin bir şeyin özlemi yattığı o kadar netleşir.

Bu salıncak gibi dinamikte garip bir güzellik var - bazen aşk, bazen nefret, bazen her şeyi silip süpürme arzusu. Sesler, boğuk sesle tartışan ama yine de birbirlerine uzanmaya devam eden iki insan gibi iç içe geçiyor. İroni, nefretin sonsuz aşk itiraflarından daha dürüst gelmesidir. Çünkü aslında nefret, sadece başka bir bağlılık biçimidir.