Llorarás

İntikam tadı olan salsa gibi: ritim geçmişin borçlarını tekmeliyor, sözler ise tam ritimle geliyor - “acıların bedelini ödersin”. Burada kıskançlık koro halinde bir kehanete dönüşüyor, her “ağlayacaksın” sözü çıtır çıtır bir şeker gibi geliyor - önce acı, sonra tatlı ve rahatsız edici bir şekilde hoş. Tüm hikaye bir çığlık değil, daha çok özenle yerleştirilmiş bir uyarı: incitme, yoksa kendi hareketlerinin yankısı sana geri dönecek.

Finalde şaşırtıcı bir hafiflik var: özgürlük, sarkastik bir bayram jestiyle paketlenmiş, sanki zincirleri çıkarmaya ve geçmişi Noel arabasıyla sürüklemeye karar verilmiş gibi. Öz saygı ve hafif alaycılığın karışımı, acıyı bir ders ve dansa dönüştürür - burada artık mazeretler aranmaz, yeni bir hayatın küçük bir geçit töreni düzenlenir.