All meine Jungs

Bir tür gece büyüsü gibi: Lamborghini motoru gibi bas, “all me” tekrarları, dükkândaki durmadan çalışan sayacı gibi. Sözler şehri parçalara ayırıyor - para, parti, “benim adamlarım”, “annem para alıyor” - ve tüm bunlar, sanki lüks neon ışıklı bir vitrinde sergileniyormuş gibi göz kırpıyor. Sesinde hem güven hem de hafif bir alay var, sanki ganimetlerinin değerini bilen ve onları sergilemekten çekinmeyen bir insan gibi.

Övünme, neredeyse gündelik bir sahneye dönüşüyor: “kendini yapan” arkadaşlar, “arkadaşıyla” gelen kızlar ve efekt için banknotları yakabileceğiniz bir dünya. Burada hem heyecan hem de biraz şakacı bir tehdit var - sanki bu çemberin kapısı herkese açık değil, özel kurallara göre oynamaya hazır olanlara açık. Bütün bunlar şampanya, koltuk derisi ve gece asfaltının sıcaklığı kokuyor.

Bu his, kahraman hakkında bir hikaye değil, şehrin günlüğüne yazılmış bir not: gururlu bir sadelik, imgelerin abartılılığıyla karışıyor. Ego bir para birimi, müzik ise hem cezbedici hem de göz kırpan bir tabela: içeri gir, ama unutma - burada ödeme dikkat ve kahkaha ile yapılır.