Somewhere I Belong

Bazen içim o kadar boş ki, yankı bile gelmiyor. Her şey keskin parçalara ayrılıyor gibi - düşünceler, şüpheler, başkalarının bakışları, bunlar sadece daha da zorlaştırıyor. Ama tam da bu çatlaktan, saklanmayan, karanlığa doğru bağıran bir ses çıkıyor: yorgunluktan, acıdan ve artık onu dışarı çıkarma zamanının geldiğinden bahsediyor.

Her satır, betonu kırmaya çalışmak gibi geliyor - yüksek sesle, öfkeyle, ama ışığa doğru inatçı bir arzuyla. Ritminde umutsuzluk değil, güç var: içinden gereksiz her şeyi temizlemek, boşluğu tamamen yakıp kül etmek ve onun yerine küçük de olsa gerçek bir ada bulmak arzusu.

Ve bir yerlerde, çığlık ve melodi arasında bir his doğar: evet, bir çıkış yolu var. Hazır değil, başkaları tarafından önerilmiş değil, kendi, acı çekerek elde edilmiş bir yol. Belki de tam da orada, “ait olduğun yer” başlıyor.