ICH VERACHTE

Şehrin gürültüsü bir tavır haline dönüşüyor - boğuk bir ses, sanki sabah dumanı ve uykusuz bir sokak lambası ile ısınmış gibi. Burada övünme, deri ceket giymiş bir şekilde sokaklarda dolaşıyor ve her kelime bir çek gibi: pahalı, riskli, neredeyse resmi.

İçeride ise bir kontrast var: göze çarpan başarı ve sessiz yorgunluk, ıslak asfaltta parlak ayakkabılar gibi. Ritim kalbi uyandırıyor ve metin fısıldıyor ki, tüm ışıklar açık olsa bile, her zaman tüm replikleri bilen bir gölge vardır.

Dudaklarda hafif bir gülümseme - birine değil, hayatın prömiyerine: yüksek sesli açıklamalar, bulanık görüntüler ve delinmez görünmeye çalışmak. Bunda sıcak bir şey oluyor - sanki kaba granitten küçük bir ampul çıkarılıp yanmaya bırakılmış, çünkü ışık yine de gerekli.