What I've Done

Kan ve gürültülü dramların olmadığı, ancak yaşanmış hataların ağırlığının hissedildiği yankılı bir veda hissi. Her şey, suçlayıcı ve haklı gösterenin aynı kişi olduğu bir iç mahkemedeymiş gibi geliyor. Her satır, sanki kağıt üzerinde bir çizgi gibi, geçmişi silip yeni bir adım için sadece boş bir alan bırakıyor.

Müzik, acı ve rahatlamanın o karışımını taşıyor, evet, her şey yanlıştı, ama tam da bu, bırakma hakkını veriyor. Notalar birer birer arınma eylemine dönüşüyor: sadece suçu kabul etmek değil, onu son damlasına kadar yıkamaya çalışmak. Ve bu sert dürüstlükte garip bir teselli var - sanki en ağır hatalar bile bir başlangıç noktası olabilirmiş gibi.