Jersey King

Çarpıcı ritim, sokak itirafı ile cesaret gösterisi arasında bir dengede tutuluyor. Kelimeler, karanlık bir avluda çakmak gibi tıkırdamaktadır: bir kıvılcım çakıyor ve kimlerin dost, kimlerin ise tesadüfen oradan geçenler olduğu hemen anlaşılıyor. Burada eski okul efsanelerine göndermeler ve bahislerin her zaman istenenden daha yüksek olduğu panayır risklerinin imgeleri var.

Görünürdeki sertliğin ardında, o içsel kurallar belirginleşiyor: hatırlamak, affetmemek, sözünü tutmak ve yol dar olsa bile, tabanca namlusu kadar dar olsa bile, ilerlemek. İroni, sokak romantizminin dua ve pişmanlıkla kolayca uyum sağlamasıdır - sanki hayat, sokak lambalarının ışığı ve ara sokakların gölgeleri arasında bir parça yazıyormuş gibi.