INZM

Yıldırım anı ikiye böler - önce şok, sonra koşu. Sanki biri gündelik hayatın duraklama tuşuna basmış ve kısa ama parlak bir dizi kareyi yayınlamış gibi: hızlandırılmış sprint, çıtır çıtır sessizlik, tekrar hareket. Tüm şarkı, sokak fotoğraf makinesindeki flaş gibi hissediliyor - keskin, sıcak, biraz vicdansız. Satır aralarındaki belirsiz sesler, göz kırpma gibi çalışıyor: burada biraz baskı yapabiliriz, burada ise etki için her şeyi ateşe verebiliriz.

Üç vuruş, üç karga, kolayca kırılıp tekrar bir araya gelen gökyüzü parçaları - ritim sanki her şeyin kontrol altında olduğunu göstermeye özel olarak eğitilmiş gibi, oysa kontrol çoktan tatile çıkmış. İroni sessizce, neredeyse iyi niyetle kayıyor: aşırı hızlı olmak, yanmamak anlamına gelmez. Sonuçta, bir yerlerde birinin güldüğü ve soğuk parmaklıklara elini koyarak hayatta olduğunu hissetmek istediği hissi kalır.