Lonely Night

Neon ışıklı caddenin ışığı telefon ekranına yansıyor, içinde ise hâlâ ikisinin olduğu ve filtrelenmemiş kahkahaların olduğu fotoğraflar sıkışmış durumda. Kelimeler dudaklardan kayıp, ritimle karışıyor: özürler, anı parçaları, inatçı “eskisi gibi” ve ortak geçmişe tutunma alışkanlığı, o geçmiş artık yok olsa bile.

Burada acı yüksek sesli değil - kavga sonrası yağan ince yağmur gibi, ona baktıkça titreyen saniye ibresi gibi. Müzik, gururun içini ısıttığı, ama ellerin yine de o tek ve eşsiz kişiye uzandığı, yalnız bir gece yürüyüşü gibi geliyor. Bu ritimde yenilgi değil, sonsuz gibi görünen şeyi korumak için yapılan sıcak ve gülünç derecede dürüst bir çaba duyuluyor.