Something That I Can't Forget

Her seste, sanki güneşte çok uzun süre kalıp solmuş fotoğraflar gibi, hataların sessiz bir tadı var. Kalp söylenmemiş sözleri fısıldıyor, eller ise hiç gönderilmemiş yabancı mektuplar gibi anıların parçalarını mekanik bir şekilde karıştırıyor. Her şey çok uzak görünüyor, sanki parti bitmiş, ışıklar sönmüş ve sen kararlarının yankısıyla baş başa kalmışsın gibi.

Buradaki müzik, ruh için bir bandaj gibidir, ama çok erken çıkarılmıştır: acı verici, ama arındırıcıdır. Başkalarını değil, kendini affetmenin ne kadar zor olduğunu, “hoşçakal”ın “seni seviyorum”dan daha yüksek sesle çıktığını ve en boş anlarda bile, bir kez olsun bütün olmak için kendini yeniden toplamaya yönelik garip bir inatçılık olduğunu anlatır.