Man With a Second Face

Sanki ayna birdenbire cevap vermeye karar vermiş gibi - yansıma ile değil, ses ile. Bu seste her şey bu dünyadan değil sanki: ritim mekanik olarak nefes alıyor, kelimeler uzayda çözülüyor ve arkalarında, bugün kim olduğunu tam olarak bilmeyen bir insan saklanıyor sanki. Biri, diğeri, ikisi birden - “ikinci yüz” bir maske gibi değil, hayatta kalma alışkanlığı gibi geliyor.

Buradaki müzik yankılı, neredeyse kozmik, ama sıcak - sanki synthesizer'ın kendisi insanın bütün olmasının zor olduğunu anlıyor gibi. Ve bu ikili dünyada garip bir sükunet var: yüzler birkaç olsun, ses değişsin - canlı, yani hala bir araya gelme şansı var.